3/30/2015

Wyszłyśmy z tej okropnej anginy. Zmiana czasu jak zwykle mnie zaskoczyła, wiosna również.

Ostatnio straciłam chęć do pisania, rumuńska codzienność przestała mnie dziwić, przyzwyczaiłam się, a o ciekawszych zwyczajach już pisałam, może to po prostu brak weny połączony z brakiem czasu, może chwilowy.

W naszej rodzinnej telenoweli nic nowego, ciągle te same wątki, nowa partnerka brata Franka chciałby być traktowana, jak członek rodziny, ale nie jest, trudno się dziwić, na wszystko potrzeba czasu, a przecież trudno wymagać od dziadków, żeby nagle zrzekli się wnucząt które mają od nastu lat na rzecz najmłodszego, półrocznego. (Tak na marginesie, ja też nie do końca jestem "członkiem rodziny" bo w końcu jestem inna, ale nie rozbiłam nikomu małżeństwa i nie unieszczęsliwiłam niczyich dzieci, więc mniejsze "zło" ze mnie.) Frustracja goni frustrację.
Wysłuchuję, bo nie mam wyjścia, staram się nie komentować, ale czasami mi się wymsknie, no i raz powiedziałam, że "źle się stanie, jesli nowa partnerka skłóci braci", zaraz potem pożałowałam, bo mama Franka mało się nie zakrztusiła kawą i zapytała: "Myślisz, że to możliwe? Że taki ma plan?". Nie! Po prostu nie chciałabym, żeby się pokłócili i tyle, bo bracia to bracia, są sobie potrzebni. Wyjeżdżamy razem na weekend majowy, ciekawe jak będzie, podejrzewam że sztucznie.

Poza tym, za chwilę Święta, u nas w domu dwa razy. Zakwitła magnolia, kwitną forsycje, umarły nam dwa świerki obgryzione przez kozy, zostało osiem, zaczynam rozglądać się za szkołą dla Sandry, bo takie realia, że trzeba znaleźć miejsce półtora roku wcześniej.

Wiosna, wiosna, wiosna ach to Ty!

PS. Byłam z Sandrą w kinie na "Kopciuszku"... popłakałam się na początku. Sandra zachwycona, wytrzymała w kinie cały seans.

3/16/2015

Będzie krótko.

Przeziębiona angina nie jest fajna. 

Na szczęście to MOJA angina, NIE Sandry i mam nadzieję, że nie złapie tego, co mam ja. 

Nie mogę oddychać. Ale poza tym to życie jest naprawdę piękne. 

Stanisław Soyka z tej okazji.

"Jak pięknie jest rano, gdy jeszcze nie wszystko się stało i wszystko może się stać... tylko brać"

3/02/2015

Wszystko wskazuje na to, że zdążyłam z robotą, przyznaję, że momentami szło jak krew z nosa, ale udało się!
1 marca - pierwszy dzień wiosny. Tak to już! W Bukareszcie od dwóch dni oficjalnie mamy wiosnę, tak więc zgodnie z tradycją wczoraj panowie wręczali paniom martiszory (czyt. marc-iszor). Po nasze pojechaliśmy na specjalnie z tej okazji zroganizowany targ w Muzeum Chłopa. Zdjęć w muzeum nie robiłam, bo orócz tłumu nic nie było widać, ale przykłady martiszorów, są.

Tak wygląda martisor ze sklepu, podejrzewam, że ze stoiska obok Carrefoura. Na obrazku martiszor w kształcie literki M (jak go dostałam, chyba 4 lata temu, myślałam, że to M od mojego imienia, ale skąd! To M od 1 Martie, czyli 1-go marca, ha ha ha), ale martiszorem (jak już pisałam nie raz) może być wszystko, co będzie przewiązane biało-czerwonym sznurkiem (a potem, tak jak na obrazku z prawej strony ten sznurek zawiązujemy na drzewku owocowym). Kominiarz i czterolistna koniczynka maja przynosić szczęście, kilka lat temu modne były żółwie, teraz sowy.

Mój tegoroczny martiszor, to sowa, sama ją sobie wybrałam i zgodnie z tradycja będę nosic przypiętą do ubrania cały tydzień.


Bardzo lubię ten zwyczaj z martiszorami (obecny również w Bułgarii i Mołdawii), choć wciąż biało-czerwony sznurek bardziej kojarzy mi się z polską flaga, niż walką wiosny z zimą :)... I tak sobie myślę, że gdyby jakiś Polak trafił do Rumunii tylko na jeden dzień akurat 1-go marca, mógłby pomyśleć, że to jakiś maniaklny przejaw miłości do naszego kraju.


Tak oto zima w Rumunii sie skończyła, a nasza rodzinna telenowela trwa.
Były urodziny brata Franka i znowu skandal, bo zaprosił nas na obiad do restauracji; nas i rodziców, a że była obecna nowa partnerka z nowym potomkiem, to syn stawił się niechętnie, a córka wcale, wobec czego teściowa przeżywała to sapiąc od rana. Wylała przede mną swoje żale, a ja nic (bo konsekwentnie, NIE DAJĘ SIĘ wciągać w dyskusje) tylko pokiwałam głową. Mam przeczucie, że nie tego ode mnie oczekiwano, no ale trudno, nie mogę inaczej, bo potem znowu będzie, że powiedziałam to i tamto, więc milczę i czuję się jak Szwajcaria w czasie wojny.

Wiosna, wiosna, a ludzie zamiast się kochać, kłócą się... bez sensu.
Moja przyjaciółka pokłóciła sie z mężem, niby to nie pierwszy raz i pewnie nie ostatni, nie po raz pierwszy też chce sie wyprowadzić, ale teraz czuję, że jest już na skraju wyczerpania. Chciałabym jej pomóc, ale nie chcę doradzać, bo moje doświadczenia, są moimi doświadczeniami, każdy z nas jest inny, popełnia inne błędy, mamy tez inną wrażliwość. Jej mąż też bombarduje mnie telefonami, odbieram, bo mi na nich zależy, uważam że są dobraną parą, ale przecież mogę sie mylić, więc znowu to samo, chciałabym im pomóc, ale przecież nie jestem poradnia małżeńką. Nie daję się.

Sandra za to ma anginę, ropną, nie chcecie wiedzieć, jak wyglądają jej migdałki, jedziemy więc na antybiotuku. To jej pierwszy doustny antybiotyk, Jeszcze trzy dni. Mam nadzieję, że pomoże, pojutrze w przedszkolu Dzień Mamy (bo dla przypomnienia, 8 marca to w Rumunii święto wszystkich kobiet w tym dzien matki, babki i siostry w jednym), będzie uroczystość, chciałabym żeby poszła, no ale jeśli dalej będzie mieć ropę w gardle, to nici. Mnie też coś rozkłada od czwartku, ból gardła ewoluował w zatkany nos i kaszel, ale... znowu... nie daję się.

A dobra wiadomość jest taka, że znaleźliśmy trzeci sezon House of Cards w sieci, jest genialny, w sobotę oglądaliśmy do czwartej nad ranem.